Wie zijn wij?

Wij zijn Mike en Mike, dat wist je waarschijnlijk al. Altijd leuk als we onszelf voorstellen. Hoi ik ben Mike, hoi ja ik ben ook Mike. Je hoort meteen of iemand luistert, haha. Mike en Mike, M & M, al sinds 23 mei 2012 een paar. Een stel, koppeltje, schatjes, vrienden, maatjes, kameraadjes. Noem het zoals je het noemen wil, vanaf 30 juni 2023 zijn wij man en man. 

Maar hoe is het ooit lang, láng, geleden begonnen?

Ga er maar eens even lekker voor zitten, want dit is het verhaal hoe we elkaar ontmoet hebben.

Het begon allemaal in de koude winter van 2011. Ik, een 17 jaar oud Alkmaars jongetje begon aan de barre tocht van Alkmaar naar Slagharen. Ponypark Slagharen welteverstaan. Om auditie te doen voor het entertainment team, of zoals ze in Overijssel zeggen, team van de animaaaatie. Daar werkte Mike al een aantal jaar, ooit begonnen als zanger in de jubileum show in het circus van het attractiepark. Auditie gedaan, aangenomen en in het begin van 2012 alle dansjes, acts en shows aangeleerd. Tijdens deze zogenoemde trainingsweekenden vonden we elkaar wel leuk, we hadden dezelfde naam, dat vonden we wel grappig! Maar niet meer dan collega’s. gewoon gezellig.

Dit veranderde toen we in het voorjaar van 2012 gingen samenwerken. Een heel weekend samen in het teamhuis, waarin we, na een dag hard gewerkt te hebben, menig feestje hebben gevierd. Hier merkten we al snel dat we hetzelfde gevoel voor humor hebben. Dezelfde interesses,  samen hebben we heel wat series verslonden in de korte avondjes. Samsam, Kees en co en niet te vergeten Gooische vrouwen.

Werken in Slagharen is seizoenswerk. Je werkt korte tijd nauw samen en dan gaat ieder weer terug naar zijn ‘gewone’ leventje. Er ontstaan in het animatie team kortstondige relaties, waar na een paar maanden weinig van overblijft. Zo dachten de collega’s ook over onze relatie. Leuk hoor Mike en Mike, maar dat houdt geen stand. Een kaaskop uit Alkmaar en Mike uit het land van Flipje, die toentertijd in Den Haag woonde voor zijn studie. De afstand alleen al! Gelukkig bewezen wij hen ongelijk!

De maanden daarna hebben we wat afgereisd zeg, van Alkmaar naar Tiel, van Tiel naar Den Haag en tussendoor werkten we een weekend in Slagharen, je kon ons het beste omschrijven als een stel zigeuners, altijd op reis, haha!

Werken in Slagharen is gelijk een goede test voor je relatie, want je bent 24/7 met elkaar. Je werkt samen, maar hebt ook je vrije tijd samen. Dit hebben wij altijd als een pluspunt ervaren!

We hebben samen vier seizoenen gewerkt in Slagharen, toen vonden we het tijd worden voor een grote mensen baan! Maarja, waar vind je die? In die tijd ( ja, vertel eens over vroeger opa…) Was het knap lastig om aan een baantje te komen. Mike vond een bijbaan bij de Kiosk op Den haag Laan van NOI en ik bij HEMA op Den Haag CS.

De studies afgerond, onze poppenkamer van 16 vierkante meter moesten we uit om plaats te maken voor een nieuwe golf ‘frisse studenten’. Maar waar gaan we dan wonen? Blijven we in Den Haag? Wordt het Alkmaar? Tiel misschien? Het werd Veenendaal! Onze beste vriendinnen Nicky (tevens onze ceremoniemeester) en haar tweelingzus Daphne woonden hier al, en samen streken we neer in hetzelfde appartementen complex, de Thorbeckesingel. Een verhuizing, Check! Ook dat heeft onze relatie overleefd.

Wat een mega huis hadden wij opeens samen, haha! In de vorige kamer waar we woonden, als we dan weleens ‘ruzie’ hadden (Dat komt natuurlijk in de beste huwelijken voor) Ging er één op de bank en de ander op het bed zitten. We waren maar twee meter van elkaar verwijderd, maar toch, haha! Ruzie hebben we nooit lang, en gaan nooit slapen met ruzie!

Dit nieuwe huis vroeg natuurlijk om gezinsuitbreiding. Zwanger worden zat er niet in, al probeerden we wat we wilden. Het moest op een andere manier.. Na lang wikken en wegen waren we eruit, het werd een kleine, zwarte… kater! Boney. Waar zijn we aan begonnen, dit kleine handenbindertje. Een ding was zeker, hij bracht wel leven in de brouwerij. Nu al een stuk makker, al verliest een kat wel z’n vacht maar nooit z’n streken!

Nu is het niet zo dat verhuizen onze hobby is, zeer zeker van niet.

Maar het huis waar we nu wonen, in Veenendaal Oost, konden we niet aan ons voorbij laten gaan. Sommige dozen waren nog ingepakt, elk nadeel heb z’n voordeel, toch? Samen de woonboulevards weer afstruinen naar behangetjes en verfstalen. We hebben niet alleen dezelfde naam, ook vinden we veelal hetzelfde leuk. Dat scheelt een hoop discussie als je samen belangrijke beslissingen moet nemen.

Vakanties, ook zo’n goede graadmeter voor je relatie. Is die wel bestand tegen twee weken op elkaar lip zitten? Check! Ook die hebben we overleefd, al vele vakanties! Californië, Mallorca, Malta, samen met vrienden of met Mike’s moeder Sanny, samen gingen we op avontuur!

Samen deel je lief én leed. Mooie dingen, je maakt samen herinneringen. Je bent er voor elkaar als het tegenzit, als je je hart moet luchten over het werk. Of als je een dierbaar iemand verliest. Samen slaan we ons erdoorheen. Dat is ook wat we tegen elkaar zeggen; Mike, wat er ook gebeurd, we hebben altijd elkaar nog!

En ik kan je vertellen, dat is een hele fijne gedachte om aan vast te houden!

Vrienden en familie vroegen vaak aan ons, jongens wordt het niet een keer tijd dat jullie gaan trouwen? Dat willen we zeker wel, maarrrr als we het doen, dan doen we het goed! Dus we moeten nog even doorsparen hoor, zeiden we dan in koor.

Op 22 mei 2022 was het zover, het aanzoek. De één moet de ander namelijk wel eerst even vragen, anders heb je geen huwelijk natuurlijk.

De planning was om Mike te vragen op 23 mei, een speciale datum voor ons omdat we vanaf 23 mei 2012 ‘’officieel’’ verkering hebben. Fikse regen was voorspeld voor die dag, dus change of plans! De dag daarvoor samen naar Scheveningen, gewoon voor de gezelligheid… Mike wist van niks! De verlovingsringen in de binnenzak van mijn colbertje, die ik zo nu en dan met klamme zweethandjes checkte of ze nog wel in de binnenzak zaten.

Na een heerlijke middag geslenterd te hebben over de boulevard gingen we een hapje eten. Het was een bloedhete dag, we zagen de zon langzaam ondergaan in de zee. Dit was toch wel het moment om in actie te komen, dacht ik bij mezelf.

Ik opperde om nog even de pier op te gaan voordat we naar huis gingen. Eenmaal op de pier begon ik stamelend aan de paar zinnen die ik bedacht had om te zeggen. Hij dacht vast, die jongen wordt niet goed, waar heeft ie last van? Totdat ik het doosje uit m’n zak pakte, op één knie zat en vroeg; wil je met me trouwen?’ He said YES! Gelukkig maar, mooie verschutting en een ongemakkelijke rit naar huis was het anders geweest zeg! Vol verbazing, blijdschap en geluk hebben we samen een veel te dure cocktail gedronken bij een veel te hippe strandtent en vertelde ik in geuren en kleuren mijn voorbereidingen voor dit mooie aanzoek. Wat een dag, het is gelukt: Wij gaan trouwen!!

We gingen gelijk volop in de regelmodus. Locatie, DJ, fotograaf en alles wat er nog meer bij komt kijken. Wat een voorpret zeg. Zo leuk al die voorbereidingen voor die ene dag, onze trouwdag.

30 juni 2023.

Een dag om nooit te vergeten.

Een dag waarop we vieren dat wij mógen trouwen.

Een dag waarop we al onze dierbare familie en vrienden om ons heen verzamelen.

Een dag waarop we de liefde vieren.

Een dag waarover nog heel lang gepraat wordt.

Een dag waar we ontzettend naar uitkijken!